Minibüsteyim duruyoruz. Karşımda gözümü alan bir ışık sinsilesi görüyorum. Ne olduğunu kavrayamadım önce, sonra ateş olduğuna kanaat getirdim. Bir yerlerin yandığını düşündüm. Bakmaya devam ettim, yaklaştıkça ufak bir çocuk gördüm. Minibüs durdu ve indim. Ama aklım hala o ateşin başındaki çocuktaydı. Ona doğru ilerledim. Kaldırımda annesi ve ufak bir kız çocugu, bir teneke kutunun önünde ısınmaya çalışıyorlardı. Ben üzerimdeki kalınlığa rağmen bu kadar üşürken onların üzerlerindeki incecik şeylerle ısınmasını beklemenin acizliğine düştüm. Düşünüyorum şimdi biz hayatımızda yediğimiz önümüzde yemediğimiz arkamızda hala mızmızlanırken, her gün bir oda dolusu kıyafetin içinde sanki hiç yokmuş gibi inlerken, o insanlar napıyolar hiç düşünmüyoruz. Sadece yaşıyoruz işte elimizdekilerin kıymetini bilmeden, yetinmek nedir bilmeden. Şükretmeden. Sadece mızmızlanıyoruz, üzülüyoruz gereksiz şeylere. Kendimizi avutmak için bin bir türlü laf söylüyoruz kendimize. Nereye kadar gittiğini, gideceğini düşünmüyoruz. Düşünemiyoruz. Aslında düşünmek istemeyip beynimizin ve vicdanımızın en kuytu köşesine atıyoruz bunun gibi bütün konuları! Ve yine içim sızlayarak bir yerden daha yürüyüşü mü izledim. Tüm bu tümceleri kurdum, üzüldüm ve gözlerimin dolduğunu hissettim. Ama ben bile kendime olan utancımı atamıyorum. Şimdi oturup düşünme vaktidir. Elimizde ne varsa şükretme vaktidir diyorum. Ama kim nasıl bu garantiyi verebilir ki bana veya kendine. Ne kadar sürer, ne kadar düşünürüz. Bu kendime ve tüm insanlara eleştirimdir işte benim. Kimse çıkıp kızamaz bana bilirim. Hem kendimi eleştiririm hemde herkesin hissettiklerini bilebilirim. Yardım ettiğini düşünerek bir çok şey yapanlarımız bile içinde bir vicdan sözleşmesine girebilir bu durumda. Gördüğüm şeyi asla atamayacağım aklımdan eminim..
O teneke kutuda ısınan anne ve küçük kız çocuğu her daim gözlerimin önünde duracak benimle birlikte..
Zorluklara dayanma konusunda ihtisas yaptığını sanan o kadar insan varki. Asıl zorluk kaldırımda bir teneke kutuda yanan ateşle ısınmaya calışan insanların durumudur oysaki.
05.02.2011
*Sinem Yılmaz..
