Hepimiz aslında birilerinin üçüncü tekil şahıslarıyız.
Hepimiz birilerinin aşkı, yalnızlığı, acısı, vicdanı ya da umuduyuz. Hep
birileri bize O diye hitap etmiştir ve bizde birilerine O diye hitap
etmişizdir. Kimi nefretine yenik düşerek söylemiştir, kimi aşkına kurban olup
söylemiştir. İsyan etmiş ya da etmemiş. Kimsenin umrunda olmadan ilerler ve
ilerler bu döngü!
Birileri hayatına devam eder, birileri hayatına devam
ediyormuş gibi görünür. İstediğinizi düşünmekte özgür olursunuz bu noktada. O’na
hayatına devam ettiği için nefret duyar ama sonra seversiniz. Umutsuzca, çaresizce
seversiniz. O hep olacaktır çünkü.
Ya da
Güzel yanından bakarak, her sabah uyandığınızda başucunuzdaki
adama ya da kadına baktığınızda O’nu göreceksiniz. Hayatınız aşkını.. Yanınızda
huzurlu, mutlu ve bebek gibi uyuyan bir yüz, bir insan ve bir aşk göreceksiniz.
İşte o zaman sevmeye ve sevilmeye şükredeceksiniz. Bunları yaşayanlar,
yaşamayanlar, yaşamak isteyenler ya da yaşamak istemeyenler.. Hep bir umuda
tutunacaklar.
‘Belki yarın, belki yarından da yakın.. ‘
O’nu anmayı hatırlamayı bırakacağımız bir gün..
Ya da
O’nu bulacağımız, bulduğumuz bir gün..
Kim bilir.. Belki yarın, belki yarından da yakın. Hepimize
iyi dilekler dilemek benim için en iyisi.. Umuyorum, şükrediyorum.
Bol Şanslar.. O’nu bulmakta ya da O ithafını kazanmakta..
'Sinem Yılmaz..
