Susturulmuş, bastırılmış bir acının içinde
yaşayan
Bir ben var şu dakikalar da…
Gözyaşlarımı aramaya gittim.
Bıraktığım yerden almak istedim.
Ağlamak istedim.
Ağlamak istedim ki haykıra bileyim tüm
acılarımı.
Sözcüklere anlam yüklemek zordur ya bazen.
İşte şimdi de o zor zamanlardan birindeyim…
Bir acının tarifi,
Bir gidişe dur diyememenin verdiği sızı,
Yalnızlığın tam ortasına düşüşüm!
Ve benim olduğunu sandığım bulutlarımın yok
oluşu…
Anlamlara yüklenilmez ki.
Yaşamak gerek.
Nicelik değildir ya önemli olan niteliktir.
Zaman değildir insanın içini acıtan yaşanılandır...
Saatler öncesinde kaldım ben.
Yaşamımı orda duraklattım…
O son bakışına hayran kaldım, gözlerinde ki
beni sevdim.
O parlaklığı ilk kez görmüştüm bugün.
İlk kez hissettim bu kadar derinden sende ki
beni!
Ama sendeki benin yok oluşu başlıyormuş o
dakikalarda..
Anlamaya geç başladım bu noktayı…
Yarım kalan bu şeyden bana kalan tek şey
biraz sızı..
Birde gözlerin.
Gitmeyen bir güzellik var gözlerimin önünden,
Gözlerinde gördüğüm o güzellik...
Gözlerindeki ben hep karşımda,
Yok etmek mümkün değil şu saniyelerde!
*01.2010
Sinem Yılmaz*
