Günler geceleri, geceler günleri kovalarken..

Yazmayı ihmal etmemeli insan. İhmal edersen kelimeleri, cümleleri anla ki kelimelerde, ilhamda sana küsmekte…

Uzun zamandır kalemi de kağıdıda eline almayı unutmuş bir insan olarak söylüyorum ki, zorlaşıyor kelimelerle barışmak.. Uzun süredir yazmakla geçirmiyorum zamanlarımı. Bu gece farkına varıyorum bunun. Bir çok şeyi biriktirmekteyim yüreğimde. Anlatamamaktayım.

‘ Zor günler yaşıyorum hala. Zor zamanlarla savaşıyorum. Yüzümdeki gülümsememe kanmayın siz ey dostlar! Kalbim sızlıyor hala.. Acılarım dinmiş değil. Dinmesini beklediğim acılarımsa her sabaha daha güçlü uyanmaktalar benimle. Ne yaparım, nereye giderim, nasıl sakinleştiririm yüreğimde ki çığlıkları bilemiyorum ama hayatı es geçmekle harcayabileceğim tek bir saniye bile yaratamamaktan şikayetçiyken ben, nasıl sessiz kalabilirim. Nasıl yalnız kalırda çığlıklarımı, haykırışlarımı dışarı atarım bilemiyorum.

Diyorum ya, ‘yüzümdeki gülümsememe kanmayın siz ey dostlar! ‘… Hala sızlıyor burnumun direği özlemden, hala titriyor ellerim uzaklıklardan, hala ağlıyor yüreğim sessiz hıçkırıklardan..

Ölümle yaşam arasında ki ince çizgide, -umut etmek-dua etmek- tek çarelerim.. Tek savunuşlarım avuntularım. Oysa ki farkındayım kabullenmesi güç gerçekliklerin. Kabullenmemek için çabalıyorum sadece. Hayatı ertelemek derler ya hani, işte tamda onu yapıyorum, acılarımla savaşmamakla.. Bilinmezliklerin içinde asla dinmeyecek özlemime sarılıyorum inadına ve inadına. Belki diyorum bazen belki rüyalarımda sevinçlerimi ve gözyaşlarımı paylaşırım minik kadınımla*

Umut dünyasında, umutlarım için dalıyorum uykulara ve uykuyla gelebilecek rüyalara.. Gözlerim her kapanışında dualarla, tek bir söz çıkıyor dudaklarımdan, özledim! Kabullenmesi güç çizgide, ölümle yaşam arasında, yaşıyorum hayatı.

Sevgilerin en büyüğünü bahşeden minik kadınıma, sonsuzluğuna sözlerim hep aynı ‘Seni Seviyorum, huzur içinde uyu’.. ‘



*Sinem Yılmaz..